« ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ »

     «Να ρωτήσουμε απόψε τον Εσταυρωμένο: Χριστέ, γιατί φοράς το ακάνθινο στεφάνι; Ποιος Σου το έβαλε; Ουδέποτε στην σκέψι Σου φιλοξένησες κακό λογισμό. Ουδέποτε στην σκέψι Σου σχεδίασες την αμαρτία. Ναι, ουδέποτε!

     Ο Αναμάρτητος φόρεσε την στολή του ενόχου, για να αθωώση εμάς. Εμείς έπρεπε να φορούμε το ακάνθινο στεφάνι, γιατί η δική μας σκέψις, ο δικός μας νους είναι γεμάτος από σχέδια πονηρά, από λογισμούς κακούς και από αποφάσεις που μας άξιζε το ακάνθινο στεφάνι. Όχι ακάνθινο στεφάνι, αλλά μυρωδάτα λουλούδια βγαλμένα από τις καρδιές των ανθρώπων, αξίζουν στον νικητή και θριαμβευτή του θανάτου και της αμαρτίας, τον Χριστό.

     Χριστέ, γιατί σου φόρεσαν κόκκινη χλαμύδα; Για να σε περιπαίξουν, να σε περιγελάσουν. Για να σε ειρωνευθούν. Για να σε χλευάσουν. Η χλαμύδα αυτή ανήκει σε μας. Γιατί εμείς και το κορμί μας και την ψυχή μας λερώσαμε, με ένα πλήθος αναρίθμητων αμαρτιών.

     Χριστέ, γιατί σου έχουν δεμένα τα χέρια με τα σχοινιά της αμαρτίας; Εσύ δεν εποίησες αμαρτία. Και όμως, αδελφοί μου, του Χριστού μας Του δέσαμε τα χέρια. Του φορέσαμε το ακάνθινο στεφάνι, την κόκκινη χλαμύδα, για να Τον χλευάσουμε και Του δώσαμε στο χέρι το σκήπτρο του καλαμιού, για εμπαιγμό, για περιφρόνησι και γελοιοποίησι.

     Χριστέ, γιατί έχεις τρυπημένα τα χέρια Σου; Όπου άγγιξαν τα χέρια σου, και τα βράχια ακόμα τίναξαν ρόδα, τριαντάφυλλα. Όταν ακούμπησαν τα κεφάλια των αθώων παιδιών, τα ευλόγησες. Όταν ακούμπησαν τους αρρώστους, τους γιάτρεψες. Όταν ακούμπησες τους λεπρούς, τους καθάρισες. Τα χέρια αυτά γιάτρεψαν τον ανθρώπινο πόνο. Χριστέ, τα δικά μας χέρια έπρεπε να τρυπηθούν. Γιατί τα δικά μας χέρια έγιναν όργανα της αμαρτίας και αυτά θα έπρεπε να γεμίσουν από τραύματα.

     Χριστέ, Σε βλέπω τρυπημένο και στα πόδια. Ποιος Σε κάρφωσε, Χριστέ; Ποιος Σου πλήγωσε τα πόδια; Μα απ’ όπου πέρασες, σκόρπισες λουλούδια κι ομορφιά, χαρά και ευλογίες με τα πόδια αυτά, τα αγιασμένα πόδια, τα σωτήρια πόδια. Τα δικά μας πόδια, που περπατούμε στην λεωφόρο της αμαρτίας, αυτά τα πόδια θα έπρεπε, Χριστέ, να πληγωθούν.

     Κύριε, και στην καρδιά; Βλέπω πληγή στο μέρος της καρδιάς! “Λόγχη εκεντήθη ο Υιός της Παρθένου”.

     Η δική μας καρδιά, που πολλές φορές περικλείει  το μίσος, την κακία, την υπερηφάνεια, τον εγωϊσμό και είναι σπήλαιο αγρίων θηρίων, παθών τα οποία κάνουν την ζωή μας κόλασι, η δική μας καρδιά έπρεπε να πληγωθή. Η καρδιά του Κυρίου μας Ιησού, η καρδιά του Εσταυρωμένου, δεν φιλοξένησε ποτέ μα ποτέ πάθη, αδυναμίες, ελαττώματα και αμαρτήματα.

     Κι όμως, ο Αθώος παίρνει την θέσι του ενόχου, για να αθωώση εμάς και να μας λυτρώση από το κράτος της αμαρτίας και του διαβόλου. “Εξηγόρασας ημάς εκ της κατάρας του νόμου”, ακούσαμε από τους ψάλτες. Ο Χριστός μας ελευθέρωσε από την κατάρα του νόμου, γενόμενος Εκείνος κατάρα».

(«Προσκυνούμέν Σου τα πάθη, Χριστέ… », Αρχιμανδρίτου Θεοφίλου Ζησοπούλου, έκδοση Ο.Χ.Α. «Λυδία», σελίδες 99-102)