« ΜΕΓΑΛΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΕΣΠΕΡΑΣ »

     «Τα ταλέντα είναι δωρεές του Θεού, τις οποίες πρέπει να αξιοποιούμε.

     Στην σχετική παραβολή των ταλάντων αναφέρεται ότι ένας μεγαλοκτηματίας θέλησε να φύγη μακριά και έδωσε ένα μέρος της περιουσίας του στους δούλους του. Στον ένα έδωσε πέντε τάλαντα, στον άλλο δύο τάλαντα και στον τρίτο ένα τάλαντο και τους αποχαιρέτησε λέγοντάς τους:

     - Αγαπητοί μου φίλοι, εγώ θα φύγω. Θα αργήσω να έλθω. Αλλά σας δίνω από την περιουσία μου αυτά τα τάλαντα και θέλω να τα αξιοποιήσετε. Όταν επιστρέψω, θα λογαριασθούμε.

     Όταν επέστρεψε ο εργοδότης, ο πρώτος παρουσιάζεται μπροστά του και του λέει:

     - Κύριε, πέντε τάλαντα μου έδωσες; Δέκα τα έκανα. Πάρτα.

     Και ο εργοδότης τον επαινεί:

     - Ευ, δούλε αγαθέ και πιστέ! Επί ολίγα ης πιστός, επί πολλών σε καταστήσω.

     Τον επαινεί, γιατί τα τάλαντα δεν τα έθαψε, αλλά τα διπλασίασε.

     Να και ο δεύτερος προβάλλει.

     - Κύριε, του λέει, δύο τάλαντα μου έδωσες. Τέσσερα τα έκανα. Πάρε αυτό που σου ανήκει.

     Και ο Κύριος έπλεξε τον ίδιο έπαινο και για κείνον:

     - Ευ, δούλε αγαθέ και πιστέ! Επί ολίγα ης πιστός, επί πολλών σε καταστήσω.

     Να και ο τρίτος, ο σκεπτόμενος πονηρά δούλος. Παρουσιάζεται μπροστά στο αφεντικό του και χωρίς ντροπή του λέει:

     Ήξερα, κύριε, ότι είσαι σκληρός άνθρωπος, γιατί θερίζεις εκεί όπου δεν σπέρνεις και συνάγεις εκεί όπου δεν φύτεψες. Ένα τάλαντο μου έδωσες; Πάρτο. Το παράχωσα στο χώμα και τώρα σου το επιστρέφω. Πάρτο. Είναι δικό σου.

     Και ο κύριος εξοργισμένος τον επετίμησε και είπε: “Πάρτε του το τάλαντο και δώστε το σ’ αυτόν που έχει τα πολλά. Δεν έπρεπε αυτό το τάλαντο να το πολλαπλασιάσης; Να το αξιοποιήσης;”.

     Από την παραβολή αυτή είναι παρμένο και το τροπάριο που ακούσαμε απόψε: “Του κρύψαντος το τάλαντον την κατάκρισιν ακούσασα, ψυχή, μη κρύπτε λόγον Θεού· κατάγγελλε τα θαυμάσια αυτού, ίνα πλεονάζουσα το χάρισμα, εισέλθης εις την χαράν του Κυρίου σου”. Να κηρύττουμε τον λόγο του Θεού, να μην τον κρύψουμε, να μην τον σκεπάσουμε, να μην τον ενταφιάσουμε».

(«Προσκυνούμέν Σου τα πάθη, Χριστέ… », Αρχιμανδρίτου Θεοφίλου Ζησοπούλου, έκδοση Ο.Χ.Α. «Λυδία», σελίδες 30-33)