« ΑΝ ΘΕΣ ΝΑ ΕΛΕΓΞΕΙΣ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ…, ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ Γ. ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΔΗ »

     Αν θες να ελέγξεις έναν άνθρωπο φτωχοποίησέ τον. Κάνε τον να βγάζει με το ζόρι το ψωμί του, δουλεύοντας εξαντλητικά, για να μην μπορεί να έχει δύναμη πια να αντιδράσει.

     Αν θες να ελέγξεις έναν άνθρωπο, φόβισέ τον. Κάνε τον να νιώθει ένοχος, υπεύθυνος, για όλα τα κακά που εσύ του προκαλείς.

     Αν θες να ελέγξεις έναν άνθρωπο, απόκοψέ τον από τις ρίζες του. Να μην μπορεί να προβάλει καμία αντίσταση όταν θα του φέρνεις καταιγίδες.

     Αν θες να ελέγξεις έναν άνθρωπο κάντον να ξεχάσει ότι έχει Προορισμό. Δώσε του είδωλα να προσκυνήσει για να ξεχάσει τον αληθινό Θεό.

     Αν θες να ελέγξεις έναν άνθρωπο, χαλάρωσε τις αναστολές του. Άρτο και θεάματα. Λίγο λίγο. Κατήχησέ τον έτσι από μικρό. Να μην μάθει να είναι ασκητικός. Και έτσι, να είναι εύκολη λεία για τα δικά σου νύχια.

     Αν θες να ελέγξεις έναν άνθρωπο, μάθε του από μικρό να μην αγαπά. Να μην αγαπά κανέναν άλλον, πέρα από τον εαυτό του…

     Τώρα ξέρεις, γιατί ζούμε αυτά που ζούμε…

Facebook: Ψυχολόγος Ελευθεριάδης Ελευθέριος

« ΟΣΙΟΣ ΠΑΥΛΟΣ Ο ΞΗΡΟΠΟΤΑΜΙΝΟΣ »

     Ο Όσιος Παύλος έζησε τον 10ο αιώνα μ.Χ. και ήταν υιός ευσεβών βυζαντινών αρχόντων, κατά τον βίο του «ύπατος των φιλοσόφων», που από νωρίς ασπάσθηκε την αρετή.

     Ως επαίτης αναχωρεί από την Κωνσταντινούπολη κι έρχεται αγνώριστος στο αγιώνυμο Όρος. Κοντά στη σημερινή μονή του Ξηροποτάμου, της οποίας υπήρξε κτήτορας, έστησε την ασκητική του καλύβη, έχοντας για στρώμα τη γη και για προσκέφαλο μια πέτρα. Η αρετή του τον έκανε θαυμαστό και οι άνθρωποι έρχονταν από παντού να τον γνωρίσουν. Στην πατρίδα του, όπου για λίγο επιστρέφει, γίνεται πηγή ωφέλειας μεγάλης.

     Ο πόθος μεγαλύτερης ησυχίας τον απομακρύνει από τη μονή του Ξηροποτάμου και τον φέρνει στους πρόποδες του Άθω, όπου και αναγκάζεται από τους πολλούς μαθητές του να κτίσει νέα μονή, προς τιμή του Αγίου Γεωργίου, γνωστή σήμερα ως του Αγίου Παύλου. Προγνώρισε το τέλος του πριν από αρκετό καιρό και ετοιμάσθηκε για την αναχώρηση διδάσκοντας τους μαθητές του: «έχετε, τέκνα και αδελφοί, την αγάπην, την ευχήν, την ταπείνωσιν και την υπακοήν διότι όποιος μοναχός δεν έχη αυτάς τας αρετάς, δεν πρέπει να λέγεται μοναχός, αλλά κοσμικός».

     Κείμενα του Οσίου Παύλου, σώζονται στη Μονή Ξηροποτάμου, εκ των οποίων έξι Κανόνες στους Αγίους 40 μάρτυρες, κανόνας ιαμβικός στον τίμιο σταυρό και λόγος στα Εισόδια της Θεοτόκου.

     Νεώτερη ακολουθία συνέθεσε ο μοναχός Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης.

Σημείωση

      Σύμφωνα με τον Σ. Ευστρατιάδη η βιογραφία του οσίου Παύλου, που βρίσκεται στο Νέον Εκλόγιον, είναι τελείως φανταστική. Σ’ αυτό φέρεται σαν γιος του Βασιλιά Μιχαήλ Α' του Ραγκαβέ (811-813 μ.Χ.) και της θυγατέρας του Αυτοκράτορα Νικηφόρου του Γενικού. Ευνουχίστηκε σε παιδική ηλικία και έφτασε σε μεγάλα ύψη φιλοσοφίας. Απαρνήθηκε τον κόσμο και πήγε στο Άγιον Όρος, όπου έκτισε τη Μονή Ξηροποτάμου, της οποίας και έγινε ηγούμενος. Η αγιορείτικη παράδοση όμως, τον θέλει σύγχρονο του αγίου Αθανασίου, ιδρυτή της Λαύρας.

www.saint.gr

« ΣΑΝ ΘΥΜΙΑΜΑ (ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΦΙΛΟΣ Ο ΕΚ ΖΑΚΥΝΘΟΥ) »

     Χειμώνα-καλοκαίρι η Εκκλησία σημαίνει την καμπάνα της χαράς. Καλεί τα παιδιά της σ’ ένα μοναδικό πανηγύρι, όπου μυστικά και θαυμαστά σμίγει η γη με τον ουρανό στη μνήμη των αγίων, των φίλων του Θεού. Χειμώνα-καλοκαίρι τους θυμόμαστε σεβαστικά και τους μιλούμε παρακλητικά για τους αγώνες και τις αγωνίες μας, στους χειμώνες και τα καλοκαίρια της ζωής μας.

     Στην καρδιά του καλοκαιριού, 24 Ιουλίου, χτυπούν κάθε χρόνο χαρμόσυνα οι καμπάνες στη Ζάκυνθο. Σπεύδουν οι πιστοί να τιμήσουν τον Θεόφιλο τον νεομάρτυρα· το γενναίο παλληκάρι που δεν φοβήθηκε πάνω στη γη παρά μόνο μην τύχει και χάσει την αγνότητά του, μην προδώσει τον σωτήρα Χριστό, μην αρνηθεί την Ελλάδα! Λιθαράκι-λιθαράκι το ’χτισε το οικοδόμημα του έσω ανθρώπου δυνατό και καθαρό, με προσευχή για τα μεγάλα και προσοχή για τα μικρά.

     Στα 1630 εγκαταλείπει το καράβι, όπου είχε αναζητήσει δουλειά, μόλις αυτό αράζει στη Χίο, για να φυλάξει τη νιότη του μακριά από την πονηριά και τη διαφθορά. Στα χέρια του Θεού παραδίδει τον εαυτό του, κι Εκείνος μέλλει να τον οδηγήσει σε δρόμους θαυμαστούς. Όταν πέφτει στη μανία των Αγαρηνών, ομολογεί με σθένος και σεμνότητα την πίστη του στον Χριστό: «Χριστιανός είμαι και Χριστιανός θα πεθάνω!». Είναι 24 Ιουλίου του 1635, όταν τον καταδικάζουν στον δια πυρός θάνατο. Το δεκαοκτάχρονο παλληκάρι έχει στραμμένο το βλέμμα στον ουρανό. Από εκεί αντλεί δύναμη και χάρη. «Φιλών τον Θεόν Θεόφιλος, προθύμως προς πυρ δι’ Αυτόν κινείται θαρσαλέως».

     Τον αντικρίζουμε με έκπληξη τον ηρωϊκό αδελφό μας να μαζεύει μόνος του ξύλα για τη φωτιά του μαρτυρίου, βεβαιώνοντας πως με χαρά προσφέρει τον εαυτό του «θυσίαν ζώσαν» (ΡΩ 12, 1) στον Κύριο του ουρανού. Το σώμα του, που φιλοξενεί μια καρδιά πυρωμένη από την πίστη των πατέρων, το τυλίγουν οι φλόγες. Κι ενώ η ψυχή του συντάσσεται στη χορεία των μαρτύρων, μία άρρητη ευωδία ξεχύνεται από το άγιο σκήνωμά του, καθώς αυτό καίγεται, και πλημμυρίζει όλο τον τόπο. Οι Οθωμανοί δεν αντέχουν τη νίκη του χριστιανού. Πως να αντέξουν στο μύρο τα κοράκια; Αρπάζουν έναν χοίρο και τον ρίχνουν στη φωτιά. Το ζωντανό ξεφεύγει όμως, και τα αρώματα της θυσίας του Θεόφιλου γεμίζουν την ατμόσφαιρα ενισχύοντας τους χριστιανούς και καταισχύνοντας τους εχθρούς. «Θεόν τον σαρκωθέντα ευθαρσώς ωμολόγησας, τα Αγαρηνών καταπτύσας απιστίας διδάγματα, πυρί δε υπ’ αυτών κατακαείς αρώμασι επλήρωσας την γην, του Θεού φίλε γνήσιε». Τα εναπομείναντα από τη φωτιά λείψανα του ηρωϊκού νεομάρτυρα αγοράστηκαν και εναποτέθηκαν με την αρμόζουσα τιμή στον ιερό ναό του αγίου Γεωργίου στη Χίο, όπως αναφέρει ο λόγιος Γεώργιος Κορέσιος ο Χίος, που πρώτος συνέγραψε το μαρτύριο του Αγίου.

     Ασπαζόμαστε ευλαβικά τα λείψανά σου, μάρτυρα Θεόφιλε, και σε παρακαλούμε να πρεσβεύεις στον αιώνιο Νέο για τα νιάτα της πατρίδας μας· να νικούν τη φωτιά των πειρασμών και να σκορπίζουν το άρωμα της πίστης και της αγνότητας!

(Της λευτεριάς ματοβαμμένες ρίζες, εκδόσεις Ορθόδοξης Αδελφότητας «Χριστιανική Ελπίς», σελίδες 59-62)