« ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΟ “ΜΥΑΛΟ” ΔΕΝ ΖΕΙΣ…, π. ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ »

     Δεν υπάρχει πιο μάταιη προσπάθεια να ψάχνεις απαντήσεις με το μυαλό για θέματα της ζωής. Το μυαλό δεν μπορεί να απαντήσει στην ζωή, γιατί εκείνο θέλει βεβαιότητες ενώ η ζωή δεν έχει καμία. Οπότε μας μένουν δύο επιλογές, να εμπιστευόμαστε την πρόνοια του Θεού, και να αφηνόμαστε στην ροή των πραγμάτων. Να μην ξεχνάμε, καμία επιλογή μας, δεν θα είναι τέλεια, ας είναι όμως εκείνη που μας αρέσει και αγαπάμε».

plibyos.blogspot.com

«ΟΣΙΟΣ ΣΙΛΟΥΑΝΟΣ Ο ΑΘΩΝΙΤΗΣ»

Ο όσιος Σιλουανός ο Αθωνίτης είναι μία από τις μεγαλύτερες σύγχρονες φυσιογνωμίες του αγιορείτικου και γενικότερα του ορθοδόξου μοναχισμού.

Γεννήθηκε το 1866 στη Ρωσία από γονείς ευσεβείς. Ύστερ' από διάφορες μεταπτώσεις των πρώτων νεανικών του χρόνων, ένα αποκαλυπτικό όραμα της Υπεραγίας Θεοτόκου τον έκανε να μετανοήσει βαθιά και να ποθήσει την ισάγγελη μοναχική πολιτεία.

Το 1892 ήρθε στο Άγιον Όρος, στη μονή του Αγίου Παντελεήμονος. Μικρόσχημος μοναχός έγινε το 1896 και μεγαλόσχημος το 1911.

Η ζωή του στον Άθωνα, διαποτισμένη από τη διαρκή μνήμη του Θεού, ξεχώριζε για τη συνέπεια και την ακρίβειά της τόσο στους πνευματικούς αγώνες όσο και στις μοναστηριακές διακονίες.

Υπομονετικός και μακρόθυμος, πράος και άκακος, ταπεινός και υπάκουος ο όσιος Σιλουανός, κέρδισε την αγάπη και την εκτίμηση των συμμοναστών του, αλλά και δέχτηκε πολλές επιθέσεις από τους φθονερούς και μισόκαλους δαίμονες.

Έχοντας παραδώσει τον εαυτό του ολοκληρωτικά στο Θεό, πολύ σύντομα αξιώθηκε να λάβει το δώρο της ακατάπαυστης ευχής από την Κυρία Θεοτόκο, αλλά και να δει τον ζώντα Χριστό μέσα στο ναό του προφήτη Ηλία, στο μυλώνα της μονής.

Η θεοφάνεια εκείνη ήταν ο σημαντικότερος σταθμός της ζωής του. Από τότε η οξεία πνευματική αίσθησή του έγινε ακόμα οξύτερη. Αισθανόταν αφόρητο πόνο για την αμαρτία.

Λυπόταν και έκλαιγε για τις ψυχές που βρίσκονται μακριά από την αλήθεια.

Προσευχόταν αδιάλειπτα για όλο τον κόσμο. Αγαπούσε τους ανθρώπους και το Θεό χωρίς όρια. Μολονότι ολιγογράμματος, απέκτησε σπάνια σοφία και πείρα με τους αγώνες και τις μελέτες του. Η επικοινωνία μαζί του ήταν πηγή χαράς. Η παρουσία του χάριζε ειρήνη και ανάπαυση.

Μέσα στην προσευχή και τη δοξολογία του Θεού τελείωσε την επίγεια πορεία του.

Κοιμήθηκε στις 11/24 Σεπτεμβρίου 1938 στη μονή της μετανοίας του.

Η διδασκαλία του, που έχει αποτυπωθεί στις γραφές του, είναι βαθιά βιωματική και αναφέρεται σε καίρια ζητήματα της πνευματικής ζωής - προσευχή, χάρη, δοκιμασίες, ταπείνωση, ειρήνη, ελευθερία, μετάνοια, αγάπη, υπακοή, θεογνωσία.

Η βιογραφία του, γραμμένη από το μαθητή του γέροντα Σωφρόνιο του Έσσεξ (+1993), καθώς και οι θεόσοφες διδαχές του σαγήνευσαν πολλούς ανθρώπους, και μάλιστα αλλοδόξους, και τους έκαναν να γνωρίσουν τον αληθινό Θεό και να επιστρέψουν στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας.

agioritikesmnimes.blogspot.com

« ΑΝΟΧΗ, ΑΝΤΟΧΗ, ΠΑΡΟΧΗ-ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ ΔΑΝΙΗΛ Γ. ΑΕΡΑΚΗ »

     Θαυμάζουμε το Σταυρό της Αγάπης. Τον θαυμάζουμε ως ανοχή, ως αντοχή, ως παροχή.

     Ανοχή ο Σταυρός. Ανέχεται ο Κύριος κατά το εκούσιο Πάθος του. Τον βρίζουν, κι Εκείνος ανέχεται. Τον βλαστημούν, κι Εκείνος ανέχεται. Τον φτύνουν, κι Εκείνος υπομένει. Τον σταυρώνουν κι Εκείνος δεν ανταποδίδει κακό. «Λοιδορούμενος ουκ αντελοιδόρει· πάσχων ουκ ηπείλει» (Α΄ Πετρ. β΄ 23).

     Και σήμερα ανέχεται ο Κύριος. Όλους μας ανέχεται. Πονάει, που Τον ξανασταυρώνουμε με τα πάθη μας, αλλά μακροθυμεί. Γιατί ανέχεται και γιατί μας περιμένει να μετανοήσουμε. Και για να μάθουμε κι εμείς ν’ ανεχόμαστε.

     Αντοχή ο Σταυρός. Τι αντοχή κρύβει η ανοχή! Αλλ’ η αντοχή του Εσταυρωμένου δεν έγκειται μόνο στην ανοχή Του, στη μη ανταπόδοσι κακών στα κακά που πάσχει. Έγκειται και σε κάτι άλλο.

     Οι δικοί μας ώμοι αντέχουν λίγο βάρος. Πόσο αντέχουν όμως οι ώμοι του Σταυρού!

     Τον φορτώνουν όσοι Τον υποχρέωσαν να άρη το Σταυρό.

     Τον φορτώνουν οι σταυρωτές Του.

     Τον φορτώνουν οι προ Χριστού.

     Τον φορτώνουν οι σύγχρονοί Του.

     Τον φορτώνουμε όλοι.

     Τον φορτώνουν οι αιώνες.

     Σαν να λέη ο Εσταυρωμένος:

-Βάλτε κι άλλο! Αντέχουν οι ώμοι μου. Είμαι «ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου» (Ιωάν. α΄ 29).

     Μας βλέπει που σερνόμαστε. Καμπτόμεθα «πολλώ δεσμώ σιδηρώ». Πάνω μας νέα φορτία, νέες αμαρτίες. Μας βλέπει, μας συμπαθεί. Και μας καλεί:

-Φέρε, παιδί μου, κι αυτό σου το βάρος. Εγώ αντέχω. Φέρε κι αυτή την αμαρτία σου. Και γι’ αυτήν βρίσκομαι πάνω στο Σταυρό. Αρκεί να μου την φέρη η μετάνοιά σου. Έλα, μη φοβάσαι. Πλησίασε με πίστι και εξομολόγησι. Συ θα ξεφορτωθής, γιατί δεν αντέχεις το βάρος, τις τύψεις. Εγώ αντέχω, παιδί μου. Σηκώνω τις αμαρτίες όλων, και τις δικές σου, χωρίς να κάμπτωμαι…

     Παροχή ο Σταυρός! Σε θαυμάζουμε, Κύριε, για την ανοχή σου προς τους σταυρωτές Σου. Σε θαυμάζουμε, Κύριε, για την αντοχή Σου. Αλλά περισσότερο Σε θαυμάζουμε για την παροχή Σου. Σταυρώθηκες «παρέχων τω κόσμω το μέγα έλεος». Η ζωή σου, Κύριε, δόθηκε αντιπαροχή. Για να πάρουμε εμείς τη σωτηρία. Συ έδωσες τον εαυτό Σου. Για να κληρονομήσουμε εμείς την αιώνια βασιλεία, Συ έδωσες τη ζωή σου.

     «Δόξα Σοι, Κύριε, δόξα Σοι»!

Περιοδικό «Ιωάννης ο Βαπτιστής», Τεύχος 642, Σεπτέμβριος 2018.