«Ο Θεός, όταν έπλασε τον άνθρωπο, δεν θέλησε να είναι αργός και ακίνητος, αλλά δραστήριος στα καθήκοντά του, γιατί στον μεν παράδεισο διέταξε τον Αδάμ να εργάζεται και να τον φυλάει μετά δε την εκδίωξη του ανθρώπου από τον παράδεισο ο Θεός παράγγειλε να τρώει το ψωμί του με τον ιδρώτα του προσώπου του».
(Μεγάλου Βασιλείου, Όροι κατ’ επιτομήν, ΕΠΕ 9, 430)
«Οι προσευχές των αγίων και στη ζωή αυτή εδώ, αλλά και μετά το θάνατο, ασκούν επίδραση σ’ εκείνους που είναι άξιοι ιερών ευχών, δηλαδή στους πιστούς».
(Αγίου Διονυσίου Αρεοπαγίτου, Περί εκκλησιαστικής ιεραρχίας, ΕΠΕ-Φ 3, 460)
« “Σπλαχνίσου με και κάμε δεκτή την προσευχή μου” (Ψαλμ. δ΄ 2). Διότι, κι’ αν ακόμη κατορθώσουμε άπειρα πράγματα, κι’ αν ακόμη φθάσουμε στην κορυφή της αρετής, σωζόμαστε από το έλεος του Θεού. Από εδώ μαθαίνουμε ότι μαζί με την αρετή χρειάζεται και διάθεση, που να πηγάζει από καρδιά συντετριμμένη».
(Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Εις Δ΄ Ψαλμόν, ΕΠΕ 5, 136)
