«Εμείς λοιπόν σήμερα, δεν ποθούμε τουλάχιστον να γίνουμε κάποιο πράγμα αλλοιώτικο από τον εαυτό μας, τραβηγμένοι από μια χίμαιρα συμπαθητική, που μας πλανεύει, όπως τον ευγενή ιδαλγό της Μάντσας, αλλά από μια βλακώδη ματαιοδοξία να δείξουμε πως είμαστε κοσμοπολίτες, μεγάλης καταγωγής Ευρωπαίοι, επειδή σήμερα είναι της μόδας οι Ευρωπαίοι. Και γινόμαστε μαϊμούδες και παπαγάλοι μαδημένοι, γιατί εδώ δεν έχουμε τα παρθένα δάση που ζούνε οι καλοί οι παπαγάλοι, και μας κοροϊδεύουνε ίσια-ίσια εκείνοι, που τους έχουμε για μοντέλλα μας. Ό,τι άνεμος φυσήξει, ο ρωμηός πετάγεται να γυρίσει τα μπαλωμένα τα πανιά του. Γινήκαμε σαν σκυλάκια και κουνάμε την ουρά μας για να μας χαϊδέψουνε, κι αντίς για χάδια τρώμε και καμιά κλωτσιά. Επειδή είμαστε ψωροπερήφανοι, έχουμε μεγάλη αδυναμία στην Επιστήμη, άλλη θεά ετούτη, ξαδέλφη της κυρά Εξέλιξης και του κυρ Μοντέρνου: Επιστήμων ράφτης, επιστήμων επιπλοποιός, επιστήμων τσαγκάρης, επιστήμων τραγουδιστής, επιστήμων ζωγράφος, επιστήμων ζαχαροπλάστης, επιστήμων τσοκαροποιός κ.λπ. Η τελειοποίηση όλων των ελληνικών πραγμάτων βρίσκεται στο εξωτερικόν: της μουσικής ακόμα και της εκκλησιαστικής, βρίσκεται στην Ιταλία, ανεβοκατεβαίνει τη σκάλα του Μιλάνου, της ζωγραφικής στη Γαλλία, της θεολογίας και της παιδαγωγικής στη Γερμανία, της λογοτεχνίας (το τελευταίον εικοσιτετράωρον) στη Γαλλία ή στην Αγγλία και ούτω καθεξής».
(«Ευλογημένο Καταφύγιο», Φώτη Κόντογλου, εκδόσεις Ακρίτας, Αθήνα 2004, 8η επανέκδοση, σελίδα 154)
