« ΟΤΑΝ ΗΣΥΧΑΖΕΙ Η ΨΥΧΗ… »

     «Όταν ησυχάζει η ψυχή, τότε κυρίως εισέρχεται μέσα μας το πλήθος των λογισμών, εκμεταλλευόμενο και την ησυχία και την αργία. Γι’ αυτό πολλοί συνηθίζουν το χρόνο αυτό να τον αφιερώνουν σε προσευχή, επειδή και αναπαύεται η ψυχή και η βλάβη είναι μεγάλη, αν αδιαφορήσουμε».

(Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Εις Δανιήλ, ΕΠΕ 8, 548)

« ΠΕΡΙ ΕΛΕΓΧΟΥ »

     «Να ελέγχει ο Χριστιανός την κατάλληλη ώρα εκείνον που διαπράττει αδικία, χωρίς όμως να κινείται από το πάθος της εκδικήσεως, αλλά από την επιθυμία της διορθώσεως του αδελφού, σύμφωνα με την εντολή του Κυρίου».

(Μεγάλου Βασιλείου, Επιστολή 22, Περί τελειότητος βίου μοναχών, ΕΠΕ 3, 462)

 

« ΕΝΑΣ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ Γ. ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΔΗ »

     Ένας ευτυχισμένος άνθρωπος, δεν κάνει κακό στους άλλους.

     Ένας ευτυχισμένος άνθρωπος, δεν ζηλεύει. Δεν γκρινιάζει. 

     Δεν καταπιέζει τους ανθρώπους που είναι δίπλα του.

     Ένας ευτυχισμένος άνθρωπος δεν κακολογεί. Δεν κατακρίνει. 

     Δεν κουτσομπολεύει. Έχει στη γλώσσα χαλινάρι.

     Ένας ευτυχισμένος άνθρωπος, κοιτάει μόνο τα δικά του λάθη και δεν ασχολείται με τις ζωές των άλλων.

     Ένας ευτυχισμένος άνθρωπος δεν φέρεται μίζερα. Τσιγγούνικα. Δεν ασχολείται με μικρότητες, με “σου είπα και μου είπες”.

     Για πες τώρα…

     Είσαι ευτυχισμένος;

 

e-psyxologos.gr

 

« Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΦΟΒΑΤΑΙ ΤΟ ΚΟΜΒΟΣΧΟΙΝΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΥΧΗ »

     «Στην ίδια Σκήτη της Αγιάννας, ο Μοναχός Προκόπιος από την Καλύβα “Εισόδια της Θεοτόκου” είχε μεγάλη επιθυμία να μάθει μουσικά, για να δοξολογεί κι αυτός το Θεό, όπως και οι άλλοι αδελφοί.

     Επειδή όμως ήταν λίγο παράφωνος αποφεύγανε οι Πατέρες να τον μάθουν μουσικά.

     Ο αδελφός Προκόπιος είχε χάρισμα από το Θεό λάβει να λέει ακατάπαυστα την ευχή το “Κύριε Ιησού Χριστέ υιέ του Θεού ελέησόν με τον αμαρτωλό” και στο αριστερό του χέρι κρατούσε πάντα το κομβοσχοίνι, το οποίο δεν αποχωριζόταν ποτέ.

     Μια μέρα, ήταν πολύ λυπημένος, που δεν μπορούσε να βρει κανένα για να τον μάθει μουσική και συλλογιζόμενος αυτό το πράγμα, από την πολύ του λύπη, είχε σταματήσει να λέει την ευχή.

     Ξαφνικά παρουσιάζεται μπροστά του ένας σεβάσμιος, αλλά άγνωστος σ’ αυτόν γέροντας ο οποίος του είπε: “Αδελφέ Προκόπιε, τι έχεις κι είσαι τόσο λυπημένος; Τι σε απασχολεί;” Ο Προκόπιος του απάντησε: “Τι να έχω γέροντα, να, θέλω κι εγώ να μάθω λίγα μουσικά και δε βρίσκεται κανένας να με μάθει, γιατί μου λένε πως είμαι λίγο φάλτσος”. Ο ασπρογένης γέροντας τότε του είπε: “Γι’ αυτό κάθεσαι και στενοχωριέσαι καϋμένε, εγώ θα σε μάθω μουσικά και θα σε κάνω να γίνεις ο καλύτερος ψάλτης του Αγίου Όρους, θα κελαϊδάς σαν το καλύτερο αηδόνι, αλλά θέλω κι εσύ να μου κάνεις μια χάρι”.

     “Δηλαδή τι ζητάς από μένα, του είπε ο Προκόπιος, θέλεις να σε πληρώσω; Εγώ ό,τι θέλεις θα σου δώσω!”. Τότε ο ασπρογένης του είπε: “Η πληρωμή η δική μου είναι να πετάξεις από τα χέρια σου αυτό που λέτε κομποσχοίνι και να πάψεις να λες αυτό που λέτε ευχή και θα σε μάθω ’γω, ό,τι θέλεις”.

     Ο Μοναχός Προκόπιος άμα άκουσε αυτά κατάλαβε πως ο φαινόμενος δεν ήταν Μοναχός, αλλά ο παμπόνηρος Δαίμονας, που ήθελε να τον κάνει να σταματήσει την προσευχή, και αμέσως έκανε το σταυρό του και είπε: “Ύπαγε οπίσω μου Σατανά παμπόνηρε, δε μου χρειάζονται τα μουσικά σου και οι πονηρές καλοσύνες σου” κι ο Δαίμονας έγινε άφαντος.

     Απ’ αυτό μαθαίνομε πόσο ο Διάβολος φοβάται το κομβοσχοίνι, για το οποίο καλά λένε οι Πατέρες είναι το όπλο του χριστιανού κατά του Διαβόλου και την ευχή, η οποία καίει τον Δαίμονα. Ενώ τους ψάλτες δεν τους φοβάται τόσο και δεν τους υπολογίζει, γιατί, εύκολα με το ψάλσιμο αφαιρούνται από την προσευχή και πέφτουν στον εγωϊσμό και την υπερηφάνεια!»

(Γεροντικό του Αγίου Όρους-Τόμος Α΄, Αγιορείτου Μοναχού Ανδρέου-Χαραλάμπους Θεοφιλόπουλου, Αθήνα 1980, έκδοση Γ΄, σελίδες 52-53)