« Ο ΣΠΟΥΡΓΙΤΗΣ, ΤΟ ΠΟΥΛΑΚΙ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΜΑΣ »

     Τσίου…τσίου!..Τσιρπ-τσιρπ. Τσίου…τσίου…Ο μικρός σπουργίτης τριγυρνάει από δω κι από κει. Πηδάει στα δέντρα, πηδάει στη γη, ζητώντας κανένα σπόρο ή σκουλήκι.

     Τικ…τικ…κτυπάει και το τζάμι στα παράθυρα, ζητώντας κανένα ψίχουλο ψωμάκι.

     Το χιόνι σκέπασε τη γη. Δε θα βρη σπόρους πουθενά ο μικρός σπουργίτης. Από χθες, που έπιασε ο χιονιάς, δε βγήκε έξω από τη φωλιά του. Και τώρα που βγαίνει, δεν έχει που να σταθή.

     Μα, να το παράθυρο του Κώστα και της Ελενίτσας είναι μισανοιγμένο! 

     Φρ…φρ…φρ…ο μικρός σπουργίτης και βρίσκεται στο κατώφλι του παραθύρου.  

     Τικ…τικ…κτυπάει με επιμονή το παράθυρο· και τσίου…τσίου…ξεφωνίζει ο συμπαθητικός ζητιάνος. 

     Ο Κώστας και η Ελενίτσα τον λυπούνται και του ανοίγουν καλύτερα το παράθυρο.

     Μα…δε μπαίνει μέσα ο ντροπαλός ζητιάνος. Θα είναι ευχαριστημένος να του ρίξουν μόνο λίγα ψίχουλα.

     Και τα δυο αδερφάκια, ο Κώστας και η Ελενίτσα, όπως πάντα, έτσι τρέχουν και τώρα να του δώσουν κάτι.

     Τα καλά αυτά παιδάκια αγαπούν κάθε πουλάκι. Μα τώρα είναι χειμώνας. Δεν ακούγεται άλλο πουλάκι πουθενά. Ο σπουργίτης έχει πάρει όλη την αγάπη τους.

(Αναγνωστικό Β΄ Δημοτικού, Χ. Δημητρακόπουλος, 1949)