«Πως ευρίσκομε τις δικαιολογίες! Πάντα εμείς οι γεροντάδες θα επιπλέωμε, πάντα! Είμεθα οι αναμάρτητοι, είμεθα οι αλάθητοι. Πάντα φταίει ο άλλος! Δεν είναι έτσι, όμως, τα πράγματα, και δεν είναι έτσι, διότι η υπακοή είναι μία συνεργασία, και δεν είναι μονομερώς, είναι διμερώς. Διότι εις την Ορθοδοξίαν και εις τον μοναχισμόν, δεν υπάρχει κανένας ανώτερος. Αυτό, ρητά, πρέπει να το τονίσωμε. Και εις την ενθρόνισίν μου το επανέλαβα, ότι εις τον μοναχισμόν δεν έχομε αξιώματα. Ας το προσέξωμε αυτό το πράγμα. Δεν έχομε αξιώματα, έχομε διακονήματα, και μάλιστα ταπεινά διακονήματα, και όχι ψευτοταπεινά. Διότι αυτή η λανθασμένη αντίληψις δεν σώζει, κολάζει».
(Λόγοι πενιχροί εξ Αγίου Όρους, Τόμος Α΄, εκδόσεις Μυριόβιβλος, 2007, σελίδες 69-70)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου