Πρώτα, ζούσα, όπως πολλοί, αχόρταγη για γνώσεις, βιβλία, φίλους, εμπειρία ζωής. Είχα, συνεχώς, τον φόβο ότι έχανα τον καιρό μου, που δεν σταματούσε να επιταχύνει το ρυθμό του και που περνούσε με διαβολικό τρόπο, σαν ένα τρελλό τραίνο απ’ όπου δεν μπορείς πλέον να διακρίνεις το τοπίο. Η μνήμη δεν συγκρατούσε πια τις εντυπώσεις.
Στα είκοσι πέντε μου χρόνια, έβλεπα τον κόσμο με μάτια γριάς γυναίκας. Είχαν την εντύπωση ότι τα είχα δοκιμάσει όλα, ότι τα είχα όλα γνωρίσει. Μετά ήρθε η μεταστροφή. Είναι σαφές ότι ο Θεός άγγιξε όχι μόνο το πνεύμα μου, αλλά και τη ψυχή μου, και την καρδιά μου και όλες μου τις αισθήσεις. Αισθάνομαι όπως αισθανόμουν στις καλύτερες στιγμές των παιδικών μου χρόνων.
Τατιάνα Γκορίτσεβα.
« Είναι επικίνδυμο να μιλάς για το Θεό », σελίδα 50.
